Pisanie pracy magisterskiej, czyli od euforii po depresję w 5 minut

Uff! Ostatni post na blogu pojawił się 30go kwietnia. Ci, którzy uważnie czytają bloga wiedzą, że właśnie kończę ostatni semestr studiów magisterskich i, mimo że zajęć mam już niewiele, łatwo przypuszczać, że pisanie pracy pochłonęło mnie całkowicie. Promotor trafił mi się niemożliwie wymagający, nawet przypisy mają mieć dopieszczony każdy przecinek i kropkę. Ale to dobrze, nie narzekam. Wychodzę z założenia, że lepiej trafić na Promotora Perfekcjonistę, któremu zależy na jakości pracy, a nie Promotora Olewacza, z którym cokolwiek ciężko ustalić, łącznie z terminem obrony. Mimo wszystko, po drodze dopadło mnie kilka kryzysów, z czego najpoważniejszy pojawił się na przełomie kwietnia i maja, kiedy myślałam, że naprawdę nie wyrobię się czasowo i obronę będę musiała przesunąć na wrzesień. A to dlatego, że wg ustaleń promotor chciał od nas 14 stron co dwa tygodnie, co niestety nijak przekładało się na mój dosyć obszerny temat i w rezultacie nawet wysyłając mu oczekiwaną liczbę stron kilka dni przed terminem, końca pracy długo nie mogłam zobaczyć. Tym sposobem kwiecień i maj upłynęły mi z nosem w książkach i przed komputerem. Żeby zapamiętać jak to było i dać Wam także zarys mojej pracy polecę teraz trochę suchą statystyką: w połowie marca skończyłam praktyki i to był moment kiedy miałam napisane 20 stron. 20 stron, nad którymi pracowałam praktycznie od października do końca stycznia. Do końca maja przybyło dokładnie 77 stron, dając w sumie 97 stron samego tekstu i 102 całości. Dodam tylko, że wg wymagań na moim seminarium samego tekstu miałyśmy mieć 75-90 stron (+/- 10%), więc jak zwykle ledwo zmieściłam się w górnym limicie ;) Możecie sobie wyobrazić ten ogrom pracy i ulgę, którą teraz czuję, kiedy wiem, że całe to pisanie już za mną.

Oprócz stresu związanego z wyżej opisanymi atrakcjami na studiach i presją czasu, pojawiło się coś jeszcze, o czym na blogu być może już wspominałam kilka razy, a w ostatnim czasie jeżeli ktoś uważnie obserwuje wygląd bloga mógł zauważyć niewielką zmianę. Mniej spostrzegawczych kieruję w prawy dolny róg strony ;)
Tak, stało się! Kilka tygodni temu kupiliśmy z K. bilety, w połowie sierpnia przeprowadzam się do niego! Sami więc rozumiecie, że presja wisząca nade mną była ogromna, niesamowicie zależało mi żeby bronić się w pierwszym terminie by jak najszybciej przeprowadzić się do Finlandii, a co za tym idzie, jak najszybciej zacząć wspólne życie z K.

Wczoraj miałam tzw. próbną obronę, zorganizowaną z czystej życzliwości promotora i jego chęci jak najlepszego przygotowania nas do właściwego egzaminu. Jako że pracę tak na dobrą sprawę skończyłam edytować w miniony weekend, na egzaminową rozgrzewkę poszłam "z marszu", nie mając czasu nawet dokładnie przeczytać tego co napisałam. Poszło całkiem dobrze, a oczywiście panikowałam, że nie będę potrafiła odpowiedzieć na żadne pytanie. Znając siebie, nawet gdybym nie znała tylko jednego szczegółu, zdołowałoby mnie to tak bardzo, że przez kilka dni nie ruszyłabym książek do obrony i ogólnie tylko leczyłabym doła ;)

No dobrze, dosyć tego rozpamiętywania i wyliczania. Czas po raz ostatni brać się ostro do roboty i dopilnować wszystkich papierkowych spraw. Szkoda byłoby w tym punkcie zawalić coś ważnego przez biurokracyjne pierdołki ;) Trzymajcie się ciepło, niebawem tu wrócę!