Aleksandra Laura | Polka w Finlandii

Ostatnio wspomniałam o ślubie mojej przyjaciółki. Ceremonia miała miejsce wczoraj i było... Ech, było po prostu wspaniale! Ale żeby powiedzieć coś więcej i żeby to "coś więcej" miało mniejszy lub większy sens, muszę zacząć od samego początku.  Z A. (wczorajszą Panną Młodą) i K. poznałyśmy się w liceum, tam też się zaprzyjaźniłyśmy. Mimo, że każda z nas jest inna, trzymałyśmy się razem i, co więcej, WYtrzymywałyśmy ze sobą :) Po liceum zaczęłyśmy studia w jednym mieście, nawet na tej samej uczelni. Przez pewien czas nawet mieszkałyśmy razem. Z biegiem czasu i z natłokiem zajęć, kontakt momentami się zacieśniał, jak i rozluźniał. Wszystkie trzy poznałyśmy na swoich kierunkach innych znajomych, jednak zawsze starałyśmy się trzymać w trójkę. A. poznała M, swojego przyszłego męża, kiedy jeszcze byłyśmy w LO, natomiast ja i K. na swoich ukochanych musiałyśmy jeszcze trochę poczekać. Dobra, przeskok czasowy do wczorajszego dnia. Umówiłyśmy się z K. i jej narzeczonym (tak, co pr...

Siedzę na balkonie, łapię promienie słoneczne i staram się odstresować. Kolejny uczeń w tym tygodniu odwołał lekcję. I tak z 5ciu zajęć zrobiło się okrągłe 0. "Kolega zza granicy przyjechał, zostaje do niedzieli i nie dam rady przyjechać na lekcję". Oj, ktoś się rozleniwił przez mój wyjazd do Finlandii. A ja się głupia łudziłam, że po przerwie moi uczniowie wrócą na lekcje obkuci, z podwójnym zapałem. Jasne. No ale dobrze, o koledze zza granicy trochę późno się dowiedziałam, ale jeszcze uda mi się spożytkować dzisiejszy dzień. Pogoda zachęca do spacerów z aparatem, poczytam, pouczę się czegoś, zrobię plan na najbliższy tydzień, zrobię drobne porządki, może napiszę relację z podróży do Finlandii, coś konstruktywnego zawsze się znajdzie :) O! Paznokcie sobie pomaluję, w końcu jutro ślub! Na szczęście nie mój, tylko przyjaciółki, ale stres trochę mi się udzielił i już dziś śniło mi się, że piekłam ciasta na wesele... A co do przepadających lekcji... Zawsze mam więcej czasu na...

A zapowiadało się tak dobrze... Przypadkiem trafiłam na ogłoszenie, że w okolicy będzie kręcony film i ekipa poszukuje statystów. Wymagany wiek się zgadzał, więc wczoraj z nudów stwierdziłam - a co mi tam, nie mam nic do stracenia, wyślę im swoje zdjęcia i najwyżej ktoś się pośmieje. Chciałabym zobaczyć swoją minę, kiedy dziś po południu sprawdziłam maila i zobaczyłam odpowiedź. Ba, ZAPROSZENIE na plan filmowy. I co? I muszę zrezygnować, bo zdjęcia będą realizowane w piątek od wieczora do wczesnych godzin porannych w sobotę. A akurat w tę sobotę moja przyjaciółka ma ślub i nie może mnie tam zabraknąć. Masz Ci los, a już czułam pod stopami czerwone dywany Hollywood :( A tak serio, trochę szkoda, bo zawsze mnie ciekawiło powstawanie tego typu produkcji. Może kiedyś jeszcze będzie szansa, teraz wracam do moich książek i fińskiego :)

Przede mną paruje kubek z gorącą herbatą i domowej roboty miodkiem z mniszka lekarskiego, na zewnątrz deszcz bębni w szyby, obok tyka zegar. Jest już trochę lepiej, rano pojechałam do kuzynki zająć się jej trzema córeczkami. To była dobra decyzja, w końcu przestałam się mazać, skupiłam na dzieciach i... poczułam, że żyję.  No, prawie. Z totalnego załamania i płaczu przeszłam w drugą fazę - otępienia. Przy dziewczynkach było ok, ale kiedy wróciłam do domu, wszystko stało się zupełnie obojętne. Popołudnie spędziłam czytając artykuły o zdrowiu i dermatologii. Posprzątałam trochę na komputerze i zaczęłam powtarzać fiński. Będąc w Finlandii i mając możliwość osłuchania i 'opatrzenia' się z tym językiem, poczułam jeszcze większą motywację do nauki. I jakoś zrobiło mi się lżej, kiedy otworzyłam zeszyty z lekcjami. Nadal jest mi smutno i jestem trochę przytłoczona, ale powoli, powoli moje niebo przestaje być takie zachmurzone.

Płaczę. Poszłam wieczorem do łóżka z płaczem. Rano otworzyłam oczy i zaczęłam płakać. W ogóle nie miałam siły wstać, chciałam zamknąć oczy i z powrotem zasnąć. Przebrnąć przez największą fazę smutku. Kiedy w końcu wstałam, kręciło mi się w głowie. Myślałam, że opanowałam łzy, ale nawet kiedy otworzyłam lodówkę, żeby wmusić w siebie śniadanie i zobaczyłam jego ulubione dżemy - znowu się rozkleiłam. I tak cały dzień, gdzie nie spojrzę - widzę go, słyszę jego głos i przypominają mi się fragmenty rozmów. I znowu łzy. Czasami zastanawiam się czy jestem normalna. Przecież nikt nie umarł, on tylko pojechał do siebie. Nie będziemy widzieć się przez najbliższe kilka miesięcy, ale on żyje, kocha mnie, a ja jego. To jednak nie zmienia faktu, że czuję się jakby ktoś wypuścił ze mnie całą radość. Wszystko mnie boli. Dziś jakoś szczególnie mnie to dotyka, bo mija 1,5 roku odkąd jesteśmy razem. Tęsknota tak bardzo boli.

I stało się. K. właśnie leci do Finlandii, ja jestem w domu i nie potrafię sobie znaleźć miejsca. Pierwszy płacz nastąpił jakieś 24 godziny przed odlotem. Dziś było jeszcze gorzej, jak tylko na niego spojrzałam, łzy od razu cisnęły mi się do oczu. Miłość na odległość to piękna, ale jednocześnie bardzo bolesna rzecz. Kiedyś dobra koleżanka zapytała mnie jak my sobie z tym wszystkim radzimy - kurczę, to tylko pozory, nie radzimy sobie! Lotniska lubię tylko wtedy kiedy wiem, że jadę tam PO niego, a nie żeby go odwieźć. Wtedy jest dramat. Dosłownie. Nienawidzę tego uczucia ściskania w gardle, jakby coś mnie dusiło, nienawidzę pieczenia oczu zmęczonych od słonych łez, nierównego oddechu, nawet ludzi na lotnisku podekscytowanych podróżą, informacji o locie na tablicy, taśmy zabierającej jego walizkę, bramek przez które przechodzi i zza których mi macha, a ja wiem, że za chwilę zniknie za ścianą i następny raz kiedy będę mogła się w niego wtulić nastąpi dopiero za kilka miesięcy. Nienawidzę ...

Jutro Skarb wyjeżdża. Staram się trzymać i nie płakać. Staram się. Nie wiem co będzie wieczorem na lotnisku, nie wiem. Przez ponad 3 tygodnie byliśmy ze sobą praktycznie 24 godz./dobę. Teraz znowu przez kilka miesięcy będą musiały nam wystarczyć rozmowy na Skype. Nobody said it was easy. Nobody said it WOULD BE easy. Łatwo nie będzie, ale damy radę. Nie pierwszy i nie ostatni raz.

... i nadwyrężyła sobie ścięgna zanim zdążyła wejść na szczyt. Ścięgno? Mniejsza z tym, ważne, że w prawej nodze. I bolało jak jasny gwint. Dziś już drugi dzień siedzimy ze Skarbem w domu, bo nie chcę ryzykować i nadwyrężać nogi jeszcze bardziej. On też jeszcze regeneruje siły po wyprawie, bo w Finlandii takich gór nie ma i to było jego pierwsze drapanie się na szczyt. Jakiś szczególnych wyrzutów sumienia dot. naszego leniuchowania nie mamy, bo ciągle pada, a poza tym dobrze jest czasem przystopować i po prostu ze sobą pobyć. Tym sposobem stopujemy, on czyta fińskie opowiadania detektywistyczne, ja stukam w klawiaturę, a od czasu do czasu wymieniamy uwagi odnośnie świata i życia. Tylko kot czasem protestuje i wskakuje na kolana.  Dobrze nam razem. A Babia Góra? Jak to Babia, pokazała na co ją stać. Na początku pogoda wydawała się wymarzona na wycieczkę górską, nie za gorąco, słońce i lekki wiatr. Niestety, w połowie drogi na pierwszy szczyt zobaczyliśmy nadciągające chmury....

Żyję, żyję! Dłuuugo mnie tu nie było, zaglądałam sporadycznie jak tylko czas pozwolił, tęskniłam za pisaniem tutaj, ale na dłuższą relację z wakacji trzeba będzie jeszcze trochę poczekać. Jesteśmy już ze Skarbem w Polsce, czas w Finlandii pędził jak szalony, zresztą teraz też jakoś nie chce zwolnić. Loty samolotem minęły mi bardzo przyjemnie, odprawy na lotnisku - czyli to, czego obawiałam się najbardziej - poszły błyskawicznie i bezproblemowo. To był mój pierwszy lot w ogóle, więc denerwowałam się odprawą bagażu i kontrolą osobistą - i chyba tylko tymi dwiema rzeczami, bo kiedy już przeszłam ten etap, cały stres odszedł w niepamięć, a pozostało przyjemne podekscytowanie podróżą i spotkaniem z moim mężczyzną. Najpiękniejszym człowiekiem jakiego dane mi było poznać. Dlatego też teraz znikam, czas korzystać z ostatniego tygodnia zanim znowu będziemy zmuszeni żyć na odległość.